Reynvaans kracht is tevens haar zwakte. Met dezelfde hardnekkigheid waarmee ze haar wil doorzet, houdt ze vast aan haar onwankelbare opvattingen. Bijvoorbeeld dat de verpleegkunde moet worden uitgeoefend door vrouwen uit de betere stand die, om niet, het beste geven dat de vrouwelijke natuur te bieden heeft aan zorg en dienstbaarheid. Dat strookt niet altijd met de belangen van een zich emanciperende verpleegkunde die zich verder ontwikkelt tot een volwaardig beroep. Anna Reynvaan was in veel opzichten niet alleen een kind van haar tijd, maar ook van haar milieu. Niettemin heeft ze de weg vrijgemaakt voor de ontplooiing van verpleegkundigen. Mede door haar inspanningen ontwikkelde de verpleging zich tot een beroep, waarvoor een opleiding nodig was, examens afgelegd moesten worden en waarmee een inkomen te verdienen was.